Genelleme yapmaktan hiç hoşlanmasam da insanların geneli hüsran, zarar, ziyan, bir avuç pişmanlık. Bunları çok net söylüyorum çünkü bir çok tecrübem oldu maalesef ki.
Maalesef diyorum çünkü böyle bir deneyim sahibi olmak istemezdim. Cehalet mutluluk kelimesi tamda bunun için söylenmiş sanırım, ne kadar çok az şey bilirsen kafan o kadar rahat oluyor.
Bazen her şeyin farkında olmak, gerçekleri görmek canımı çok sıkıyor huzursuz ediyor. Ama sanırım bir aptal olup mutlu olmaktansa gerçekleri gören bir mutsuz olmayı tercih ederdim. Sahte olan her şey midemi bulandırmaya sebep oluyor. Belirsizlik hayli canımı sıkıyor zaten. Net olmalı herkes her şey, ne istediğini bilerek olduğu gibi çırılçıplak yürümeli bu hayat yolunda. Şelaleden akan su gibi berrak ve yalın düşüncelere davranışlara sahip olmalıyız.
Her ne kadar az önce izole etmekten bahsetsem de sanırım bir yanım yaprak dökerken diğer yanımda bahar bahçe istiyor. Bunun bana has bir his olmadığından eminim.
Belki de kendimi o kadar da izole etmek istemiyorumdur. Belki de samimi, sıcak, gerçek bir hisle biriyle kahve içebilmek güzel bir fikir olabilirdi kim bilir.
Ama her gelenin gitmek için geldiğini bildiğimden kimseyle kahve içemiyorum. Kahve içtiklerim ise değil kırk yıl hatırı kırk saat dolmadan diğerleri gibi çıkıp beni yine pişmanlığa sürüklüyor. Sonra ayna karşısında ne bekliyordun ki? diyerek kendime kızıyorum. Bildiğim çukurlara hep düşmekten yoruldum. Ama o çukurlu yolda yürümektende vazgeçemiyorum. Belki de bu bir kısır döngü, sahi nasıl çıkacağız bu kısır döngüden?
Dönüp dolaşıp aynı noktaya varmıyor muyuz?
Bir yanımız yaprak dökerken bir yanımızda bahar bahçe olacak mı?
Bi kahve içelim mi?
