Beyhude bir çaba

Bazen ne hissettiğimi bilmez halde buluyorum kendimi. Yorgunum, bitkinim, dargınım, yılgınım. Hayata, insanlara, yaşananlara, yaşanması mümkünken yaşanmayan her şeye dargınım. Belki de çoğu güzellikleri hak ediyorduk, belki mümkündü belki yaşayabilirdik ama yaşayamadık. Bir toz tanesi gibi geziniyorum kendi hayat boşluğumda. Ne kendime faydam var, ne de çevreme. 

Meşguliyetim olsa da, hayatım rutinden çıksada kafamın içi daima aynı fırtınalarla boğuşuyor. Elimi uzatsam bu fırtınadan kurtulmak için, kimsem olmadığını bildiğimden öyle bir beyhude çabaya girmiyorum bile.

Kendi seçimim sanırsam bu yalnızlık bu kimsesizlik. Kimseyle anlaşamama, kimseyle uyuşamama. Tahammül seviyem gittikçe azalıyor, hayatımda ki insanlara hata payını en aza indirdim. Yaklaşmak isteyenleri de bu sebeple uzaklaştırıyorum kendimden. Çünkü nasıl olsa bir gün gidecek, gidecekler. Bunlardan ötürüde şikayetlenmem bayaa komik. Ne dengemi bulabildim ne de dengimi. Karmakarışıklık içindeyim. Savruluyorum. 

Bir defa yaşanması gereken yaşadığımız şu hayata bak. Acınası bir yok oluş benimkisi. Gücüm de hevesim de kalmadı zaten. Her neyse, her şeyi siktir edip bi sigara içelim mi?