Tanrım

Kayboluyorum, kendi içimde kendi zihnimin dağınıklığında. Nasıl toplamam gerektiğini bilmiyorum. Nereye kaçacağımı bilmiyorum. Çok hızlı koşmam gerekiyor bunu biliyorum ve deniyorum. Ama ne kadar hızlı koşsam da dönüp dolaşıp ayağımın takılıp düştüğüm yer yine aynı oluyor. Evsizim. Evimin olmasını içten içe isterken yine evimin yanacağından korktuğum için evsizim. Evim yakıldı yıkıldı. Ben ise o göçüğün enkazın altında kaldım. Parmak uçlarıma güneş ışığı vuruyor. Gözümün tekini açıp o süzülen güneş ışığına bakmaya çalışıyorum. Güneş bana el uzatıyor, yardım eli. Kalkmaya gücüm yok olduğum yerde sadece izliyorum. Etrafımdan insanlar gelip geçerken bana bakıp yardım eli uzatmak yerine sadece acıyan gözlerle bakıp gidiyorlar. Ben ise o enkazın altında arada sırada güneş ışığına bakmaktan mutluyum sanırım. Kalkarsam eğer yeniden başka bir enkazın altında kalmaktan korkuyorum. Korkularım beni hareket ettirmiyor. Tanrım lütfen benimle konuş. Sana ihtiyacım var. Bana güneş ışığı gönderme beni güneşin yanına al. Beni güneş yap tanrım.