Kaçıp gitmek istiyorum, düşüncelerimden çok uzağa. Koşmak istiyorum, öyle çok meşgul olmalıyım ki kendimi duymamalıyım diye düşünüyorum. Yada çoğu zaman bir okyanusun dibinde uyumak istiyorum. Ah ne de çok şey istiyormuşum şimdi fark ettim.
Artık eskisi gibi özlemiyorum seni, ama tamamen aklımdan çıkmışta değilsin. Benim için bir ölüsün artık. Hatıralarımda yaşayan her aklıma geldiğinde ruhuma acı çektiren bir ölüsün. Yıllarca ne çok şey biriktirmişiz değil mi? Tek kalemde silinebiliyormuş meğer onu öğrendim.
Şimdilerde eskilerin hasretini çekiyorum, umudum desen asla yok, şerefsizliklerin desen daima aklımda özelliklede geceleri. Sahi acılarım geceleri neden çoğalıyor? Çekilmez bir hal alıyor bu dünya artık. İnsanlara tahammülüm kalmadı, sevgiyi desen tamamen hepsini sana vermiştim yıllarda. Artık kendimi sevecek sevgim bile kalmadı. Genede merhamet ediyorum ara sıra.
Çok bunalıyorum, kime anlatsam anlayacak gibi değiller zaten bende anlatamıyorum ki acılarımı ifade edecek kelimeleri bir araya getiremiyorum. O kadar çok anlaşılmak istiyorum ki, sadece anlaşılmak. Birazda iyi hissetmek istiyorum. Mutluluk ve huzur gibi terimler yabancı geliyor artık. Bunun için kendimi kasmıyorum da. Ama beni o sahilimizde bir kahve içmek bile mutlu edebilirdi, o kadar çok özledim ki İstanbulu...
Hiç düşünmezdim şikayet ederek yıllarca yaşadığım o şehri, şimdilerde kendimi sürekle sahilde dalga sesleriyle hayal ediyorum keşke burdada olsaydı...
Geçmişim belli artık, ama geleceğim belli değil ve ne yapacağım hakkında hiç bir fikrim yok gerçi fikirlerim var ama nasıl hayata geçiririm bilmiyorum, cesaretim yok.
Yaşam şartları, kalitesi, özgürlüğü, bakış açısı, ekonomik sıkıntılar derken herşey o kadar değişti ki haliyle adaptasyonda sıkıntı çekeceğim belliydi. Herşeyin toz pembe olmayacağını biliyordum tabi ki.
O evde eşyalarımı toplarken ki halimi hatırlıyorum da nasıl da acınası, nasıl içler acısı. O ihanetini öğrendiğim geceyi hatırlıyorum da nasıl çaresizdim, nasıl acınası haldeydim. O günlerden bugünlere iyi geldim gene. Geçenlerde anneme sarılıp hüngür hüngür ağladım halledemiyorum artık diye yalan yok iyi gelmişti. Bilmiyorum ya, çok mu şikayet ediyorum ama yapmacık olamıyorum ne hissediyorsam onu söylüyorum.
Savruluyorum yaprak misali, rüzgar nereye eserse oraya gideceğim tek başıma. Evet artık teş başımayım, yalnızım. Çevremde ailem akrabalarım var elbet ama kalabalığın içinde yalnızım. Yıllardır çift olmuşken şimdi tek başına olmak canımı çok acıtıyor. Ama alışırım elbet insan herşeye zamanla alışıyor bunada alışırım, sensizliğede alışırım ki alışmaya başladım bile ama içimde sürekli boşluk hissediyorum, nereye aitim bilmiyorum.
Yaşamam gereken herşeyi yaşamış gibiyim doymuş gibiyim, kalkmak istiyorum sofradan a dostlar...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder