Sustum

Sıcak bir yudum kahveyle başlıyorum günüme. Bazen bir kitap alıyorum elime, bazen de bir dizi açıyorum. Maksimum 10 dk sonra kafamın başka yerlere gittiğini, dikkatimin hemen dağıldığını fark ediyorum. Artık birşeye uzun uzun bakamıyorum, dikkatimi veremiyorum. Bu zamana kadar verdik de ne oldu diyorum. Kendi kendimle konuşuyorum artık. Kendimi gene en iyi ben anlıyorum.

Neler hissettiğimi, neler düşündüğümü yargılamadan (çoğu zaman yargılarım) bilirim ve anlamaya çalışırım. Eskiden beri insan kendi kendinin doktoru olmalıdır derdim, buna psikolog da dahilmiş şimdi anladım.

Çocuklukta, ergenlikte, yetişkinlikte bir sürü travmalar yatıyor. Bazen bir hareket, müzik,koku yada olay ile o travmalar tekrar hortluyor. Sonra zamanla tekrar uykuya dalıyorlar, bekliyorlar tekrar hortlayacakları günü. 

Çoğu günler sessiz olurum, sessizlik iyidir. Konuştukta ne faydasını gördüm. Çok konuştum, hiç susmadan konuştuğum oldu ama bir işe yaramıyormuş öğrendim. 

Bide susarak deneyelim bakalım..