Nasıl mutlu oluyorduk?

Bu yangın ne zaman dinecek bilmiyorum, ne zaman iyi hissederim ki? Yada iyi hissetmek nasıl birşeydi ben onu bile hatırlamıyorum artık. Eskiden huzurlu olduğumu hatırladığım anlar vardı anlayabilirdim. Şimdi nasıl anlayacağım mutlu olduğumu, mutlu olduğum yerden ayrılıp herşeyimi kaybetmeme rağmen? 

Herşeyini kaybetmek aslında birazda kendini bulmakmış. Kendini haşa ama yoktan var etmekmiş. 

Yüreğim kaldırmıyor artık yaşadıklarımı, kalbim ciddi manada çarpıntı yapıyor. Eskiden kahveden zannederdim meğer sıkıntı strestenmiş onu fark ettim. 

Belki bir gün buraya iyi hissettiğimi yazmaya gelirim. 

Bir yanım telaşlı, bir yanım sakin ve dingin. Bir yanım kafan rahat diyor diğer yarım eski yarım olan insanı özlüyor. 

Ah bu insanoğlu kendine yapılanları ne çabuk unutuyor. Sırtımdan vurulup o bıçağı içerde defalarca çevirdiğini nasıl da unutuyorum.

Senin nasıl bir cehennem olduğunu, beni ve bizi nasıl yaktığını nasıl da unutuyorum. 

İnsanın aklı bile bazen kendisine oyun oynuyor. Ama kalp kırıldığı yeri unutmuyor. 

Çok fena düştüm ben. Tek başımayım. Sağ elim sol elimi tutup kaldıracak. Güçlüyüm demiyorum ama insanım, elbet ayağa kalkacağım birdaha yıkılmak için. 

Hayat böyle birşey değil mi zaten? Düşüp kalka büyümek, ve bir gün ölmek. 

Umarım ölmeden mutlu olurum, iyi hissederim.